Leczenie złamań za pomocą hybrydowej stabilizacji wewnętrznej – zewnętrznej

Leczenie złamań stwarza specyficzne problemy związane z zastosowaniem implantów, niezależnie od tego, czy wykonywana jest osteosynteza wewnętrzna czy zewnętrzna.
Osteosynteza wewnętrzna. Metoda ta wymaga mniej lub bardziej rozległej ekspozycji segmentu złamania, co zwiększa ryzyko powstania miejscowych uszkodzeń biologicznych. Z drugiej strony, zapewnienie odpowiednich dźwigni sił działających na płytkę ma zasadnicze znaczenie dla zmniejszenia ryzyka uszkodzenia zmęczeniowego implantu. Ponadto wiele blokowanych implantów należy usuwać, aby zmniejszyć ryzyko demineralizacji związanej z płytką, szczególnie u małych psów. Usunięcie implantu zwiększa ryzyko ponownego złamania, jeśli zrost kostny nie jest całkowity.
Osteosynteza zewnętrzna. W przypadku stosowania jako jedynej techniki unieruchamiania, zamknięta redukcja złamania wymaga znacznego doświadczenia i często użycia śródoperacyjnej fluoroskopii. Biorąc pod uwagę czas eksploatacji systemu zewnętrznego, okres po usunięciu stabilizatora stwarza potencjalne ryzyko ponownego złamania, jeśli zrost kostny nie jest całkowity.
Stabilizacja hybrydowa wewnętrzna/zewnętrzna. Celem wewnętrznej/zewnętrznej stabilizacji hybrydowej jest zmniejszenie negatywnego wpływu wyżej wymienionych problemów przy użyciu następującej logiki:

• Procedura rozpoczyna się od ustabilizowania złamania przy użyciu dowolnej techniki, zapewniającej redukcję i stabilizację złamania w możliwie najprostszy sposób. Rozpoczynając od osteosyntezy wewnętrznej, stosuje się małą płytkę, która byłaby niewystarczająca jako wyłączna metoda stabilizacji. Z uwagi na jej mały rozmiar, ekspozycja chirurgiczna zazwyczaj również jest bardzo ograniczona. Jeśli złamanie jest zbyt skomplikowane do zredukowania, zaleca się założenie najpierw stabilizatora, który w tej fazie będzie używany jako narzędzie do redukcji.
• Osteosynteza wewnętrzna stabilizuje fragmenty złamania niezależnie od zastosowanej sekwencji. Jednocześnie zewnętrzny stabilizator zapewnia ramię dźwigni przeciwdziałające siłom wywieranym na segment kostny przez obciążenie, dzięki temu że stabilizator można przyłączyć na obydwu końcach segmentu kostnego bez konieczności dostępu otwartego. Osiąga się to stosując procedurę minimalnie inwazyjną.
• Ustabilizowanie zapewniane przez implant pozwala na obciążanie natychmiast po zakończeniu procedury.
• Po wytworzeniu się kalusa kostnego stabilizator można usunąć bez ryzyka ponownego złamania, dzięki obecności płytki, która dzieli obciążenie wspólnie z kalusem. Biorąc pod uwagę niewielki rozmiar płytki, jej usunięcie nie jest obowiązkowe, z uwagi na ograniczoną konieczność ochrony przed obciążeniami i późniejszą resorpcją kości. Takie podejście pozwala zatem zminimalizować ryzyko związane z konkretnymi trudnościami związanymi z implantami i umożliwia szybkie przywrócenie sprawności przy niskiej częstości występowania powikłań, wykorzystując użyteczne aspekty obu technik.